3 czerwca 2013 roku o godz. 19.00 w Instytucie Teatralnym w Warszawie odbył się  wieczór poświęcony współczesnemu polskiemu dramatowi. Miała wówczas miejsce promocja trzech książek wydanych w ramach projektu „Dramat polski. Reaktywacja”:

Transformacja. Dramat polski po 1989 roku (I tom antologii)
Lęki poranne. Dramaty Stanisława Grochowiaka
Czerwona piłka. Dramaty Mieczysława Piotrowskiego

Podczas spotkania promocyjnego odbyła się dyskusja o polskim dramacie zaprezentowanym w antologii i dwóch tomach serii. W rozmowie wzięli udział: Anna Augustynowicz (reżyserka), Anna R. Burzyńska (dr nauk humanistycznych, wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego, krytyk teatralny, redaktor merytoryczny tomu dramatów Grochowiaka), Anna Nasiłowska (pisarka, poetka, krytyk literacki, historyk literatury współczesnej, pracownik Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk), Marek Koterski (reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, aktor i dramatopisarz), Adam Wiedemann (poeta, prozaik, tłumacz, krytyk literacki i muzyczny, redaktor merytoryczny tomu dramatów Piotrowskiego), moderatorami byli zaś redaktorzy serii: Artur Grabowski i Jacek Kopciński. Wieczór urozmaiciły czytania performatywne wybranych dramatów (Dzień świra Marka Koterskiego, Śmierć pokojówki Mieczysława Piotrowskiego), przygotowane przez Łukasza Lewandowskiego, obok którego wystąpili aktorzy młodego pokolenia: Wiktoria Gorodeckaja, Agnieszka Pawełkiewicz i Mateusz Rusin.

ŚMIERĆ POKOJÓWKI – czytanie performatywne
autor: Mieczysław Piotrowski, reżyseria Łukasz Lewandowski, tekst przeczytały: Wiktoria Gorodeckaja, Agnieszka Pawełkiewicz

O pierwszorzędnym znaczeniu nastroju można (…) mówić w przypadku Śmierci pokojówki, gdzie sceneria kurortu po sezonie wywołuje u bohaterów poczucie egzystencjalnej beznadziejności, marazmu, z którego nieporadnie usiłują się jakoś wydostać bądź też go przezwyciężyć. Tu znów na pozycjach przegranych staje zarówno dobroć Anity, jak i spryt Zofii, taką samą życiową porażkę ponosi zgorzkniała pani Henryka, co i przedsiębiorczy Ksawery, choć oboje na swój sposób wyznają zasadę skutecznego radzenia sobie w życiu bez zważania na innych. Sztuka ta, znacznie bardziej od Melancholii rozbudowana fabularnie, a za to nader skondensowana czasowo, jest pośród dramatów Piotrowskiego utworem najbardziej „filmowym” – w nawiązaniu do „kina gatunków” można by ją uznać za coś pomiędzy thrillerem a melodramatem – i zresztą na jej kanwie powstał scenariusz (niezrealizowany) pt. Bijcie mnie!. W teczce z jego autorskim streszczeniem zachował się tekst recenzji wewnętrznej, skierowanej zapewne do któregoś z teatrów, którym Piotrowski proponował wystawienie swojego dramatu. Jej autor, Stanisław Marczak-Oborski, trafnie sytuuje Śmierć pokojówki w kontekście twórczości Michała Choromańskiego („utwór rozpoczyna się od niby-spokojnej i zwyczajnej sytuacji wyjściowej, a wnet potem ludzie i zdarzenia nabierają dwuznaczności, niby-potoczne zdania dialogu zaczynają mienić się różnymi dziwnościami, atmosfera narasta nieokreśloną tajemniczością, staje się podminowana”) i „teatru zagrożenia” Harolda Pintera („gdzie motywy spraw ostatecznych rozgrywają się na pograniczu dramatu egzystencjalnego, obyczajowego i gangsterskiego może?”), aczkolwiek na zakończenie stwierdza, że „«codzienna» publiczność na przykład warszawska przyjęłaby enigmatyczność dialogów i fabuły tego utworu z równą dozą zainteresowania, jak i irytacji”. Jednak właśnie owa enigmatyczność stanowi tu główny walor, nie przesadnie zawikłana akcja z groteskowym motywem drogocennej protezy, lecz czechowowska z ducha, pełna drobnych zadrażnień konfrontacja osób, z których każda nosi w sobie osobiste nieszczęście i nie jest w stanie podzielić się nim z innymi.

Adam Wiedemann, Ponad wszelką współczesność

DZIEŃ ŚWIRA - czytanie performatywne
autor: Marek Koterski, reżyseria Łukasz Lewandowski