Nowości wydawnicze
Dramaturgia polska po 1989 roku
Wydawnictwo UŚ, Katowice 2013
Dramaturgia polska po 1989 roku to publikacja przeznaczona dla osób zainteresowanych dramatem i teatrem współczesnym. Beata Popczyk-Szczęsna omawia w niej najnowszą twórczość dramaturgiczną, przybliża dominujące strategie pisania tekstów dla teatru, jak również wskazuje najbardziej typowe przykłady odwołań do tradycji literackiej. Książka porządkuje dramaturgię według trzech obranych przez autorkę aspektów opisu, jakimi są: naśladowanie rzeczywistości w tekście dramatycznym, intertekstualne gry z tradycją, a także specyfika tworzywa językowego dramatu. Praca podejmuje najczęstsze tematy poruszane przez autorów tekstów scenicznych, rejestruje zmianę akcentów i perspektyw oglądu świata współczesnego. Istotne znaczenie mają również rozważania nad sposobami odwzorowywania doświadczeń jednostkowych i zbiorowych w tekstach manifestacyjnie fragmentarycznych i niejednoznacznych. Książka adresowana jest zarówno do filologów i teatrologów, jak i do miłośników najnowszej twórczości teatralnej.
Źródło: https://wydawnictwo.us.edu.pl/node/7101
Dramat wobec sceny. Echa ewolucji teatru europejskiego w dramaturgii pierwszego trzydziestolecia XX wieku
Oficyna Wydawnicza Wacław Walasek, Katowice 2013
Praca ukazuje zależności i wzajemne wpływy teorii teatralnych, funkcjonujących w pierwszym trzydziestoleciu XX wieku (czyli teorie Craiga, Reinhardta, Wachtangowa, Jewreinowa i innych) i powstającej w tym samym czasie dramaturgii. Przedstawiono w niej wybrane dramaty rosyjskie pierwszych trzech dekad XX wieku oraz przywołano wybrane dramaty zachodnioeuropejskie. Zostały w niej wskazane najbardziej wyraźne ślady postulatów teatralnych widoczne przede wszystkim w kształcie przestrzeni przywoływanych dramatów, odwołującej się nie tylko do funkcjonujących w tym czasie teorii, ale i konkretnych rozwiązań scenicznych. Praca jest adresowana do szerokiego grona filologów, teatrologów i miłośników teatru i dramatu.
Red. Mateusz Borowski i Małgorzata Sugiera
Księgarnia Akademicka, Kraków 2012
Przedmiotem badań przedstawionych w zbiorowej publikacji Polska dramatyczna 1 są przede wszystkim utwory dramatyczne, które powstały z myślą o teatrze instytucjonalnym. Oczywiście nie zawsze weszły one w skład scenicznego kanonu jako takiego czy choćby w skład kanonu ich własnej epoki, a bywało, że nawet nie doczekały się premiery. Albo wręcz przeciwnie. Mimo sukcesów, i to nawet na europejskich scenach, nie zostały wydane drukiem i jako rękopisy czy maszynopisy teatralne popadły nieodwołalnie w zapomnienie. Tak stało się choćby w wypadku popularnego w latach międzywojnia dramatu Carewicz Gabrieli Zapolskiej, który dopiero w tym roku trafił do rąk czytelników. Nie bez przyczyny przywołujemy przykład tej właśnie sztuki. Choć bowiem zamierzonym polem naszych badań są dzieje dramatu od chwili powstania teatru w Polsce jako instytucji publicznej w 1765 roku, to przecież z pełną świadomością rozpoczęliśmy je od dokładniejszego przyjrzenia się ubiegłemu stuleciu. Nie oznacza to jednak, że w planowanej za kolejne półtora roku książce Polska dramatyczna 2 zajmiemy się głównie XIX stuleciem, respektując tym samym tradycyjny podział na epoki i stulecia, dyktowany zwykle przez historyków i wybrane przez nich na cezury kluczowe dla danego kraju i/czy kontynentu wydarzenia historyczne. Jak nam się wydaje, dynamika omawianych przez nas zjawisk dramatyczno-teatralnych domaga się zupełnie czegoś innego. Dlatego w kolejnym tomie nie pominiemy XX wieku, lecz potraktujemy go na tych samych prawach, co poprzedzający go wiek XIX, żeby przyjrzeć się przemianom repertuaru wyobrażeń o Polsce jako wspólnocie w perspektywie zwanej long durée – istnienia teatru jako instytucji od 1765 roku. Oczywiście, także w planowanym drugim tomie Polski dramatycznej zachowamy dominujące i tutaj spojrzenie wstecz z klarownie deklarowanego i akcentowanego, dzisiejszego punktu widzenia.
Źródło: http://www.akademicka.pl/index.php?detale=1&a=1&id=121382