urodził się 6 maja 1910 we Lwowie jako najstarszy z trojga dzieci urzędnika pocztowego Tomasza Piotrowskiego i Marii z Niepołomskich. Rodzina mieszkała kolejno w różnych miastach, do których przenoszono służbowo ojca: w Starym Sączu, Krakowie, wreszcie w Bydgoszczy, gdzie przyszły pisarz ukończył Miejskie Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze im. Mikołaja Kopernika.

Od 1926 roku umieszczał rysunki polityczno-satyryczne w „Dzienniku Bydgoskim” oraz w wydawanym przez Radę Naczelną PPS i redagowanym przez Ignacego Daszyńskiego tygodniku „Pobudka”. W roku 1928 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie, które przerwał (tuż przed uzyskaniem dyplomu) w 1931 r., do czego przyczyniła się nagroda w konkursie rozpisanym przez redakcję „Cyrulika Warszawskiego” na rysunek satyryczny. Jeszcze jako student Szkoły Dziennikarskiej został przyjęty do warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie kształcił się w pracowni malarstwa Felicjana Kowarskiego oraz w pracowni grafiki Władysława Skoczylasa. Dnia 27 czerwca 1935 uzyskał z wynikiem bardzo dobrym dyplom Studium Pedagogicznego ASP.

Poza latami studiów u Kowarskiego Piotrowski nie uprawiał nigdy malarstwa olejnego, a jego obrazy z tego czasu spłonęły w 1939 i 1944 r. w Warszawie. Już jako student publikował systematycznie rysunki w czasopismach humorystycznych orientacji lewicowej jak warszawska „Mucha” i „Szpilki” oraz krakowskie „Wróble na Dachu”. Lata wojny spędził w Siedlcach pracując jako nauczyciel techniki reklamy w miejscowym Gimnazjum Handlowym.

Po wyzwoleniu mieszkał krótko w Łodzi, po czym przeniósł się do Warszawy. Współpracował ze wznowionymi w Łodzi tygodnikami satyrycznymi „Szpilki” i „Rózgi”, a w latach 1946-52 z „Muchą”, której był przez pewien czas naczelnym, a swoje prace zamieszczał tam pod pseudonimem M. Ćwiartkowski. W późniejszych latach publikował rysunki m.in. w „Walce Młodych”, „Trybunie Ludu”, „Kuźnicy” i „Nowej Kulturze”, od 1963 r. miał stałą rubrykę w tygodniku „Kultura”, a pod koniec życia (gdy wskutek częściowego paraliżu nauczył się rysować lewą ręką) – w „Literaturze”. Jako ilustrator współpracował z Naszą Księgarnią i SW Czytelnik oraz z tygodnikiem dla dzieci „Świerszczyk”. Uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych, w 1980 r. odbyła się jego wielka pośmiertna wystawa w Galerii Interpress przy pl. Zwycięstwa w Warszawie, w 2012 r. prezentacja jego rysunków uświetnia obchody 50-lecia Nagrody Fundacji Kościelskich w Miłosławiu.

Jego talent prozatorski ujawnił się w primaaprilisowym numerze „Szpilek” z 1946 r. pod hasłem „Rysują literaci, piszą rysownicy”. Prócz drobniejszych utworów wydał cztery powieści: Ogrodnicy (1956), Złoty robak (1968), Plecami przy ścianie (1970) i Cztery sekundy (1976), a także trzy książki dla dzieci: Szare uszko (1963), Ballada o dentyście (1966) i Grzyby galopują na koniach (1977). Jest autorem scenariuszy do dwóch filmów fabularnych: Mężczyźni na wyspie Jana Laskowskiego i Dziewczyna z dobrego domu Antoniego Bohdziewicza (oba z 1962-go roku), a jego nowela scenariuszowa Podróż Arysty przez Lotaryngię (1976) została zrealizowana przez Tadeusza Junaka jako Podróż Luizy (1979, premiera 1981).

Dwie z jego niepublikowanych dotąd sztuk miały swe inscenizacje teatralne. Marsz w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego na Scenie Kameralnej Narodowego Starego Teatru w Krakowie (premiera 14 czerwca 1973) oraz Melancholia w reżyserii Ewy Bułhak w Teatrze Polskim we Wrocławiu (premiera 3 czerwca 1976).

Zmarł w Warszawie 8 grudnia 1977.

[na podstawie biogramu opracowanego przez Marię Zakrzewską]