urodził się 24 stycznia 1934 roku w Lesznie jako syn prawnika. Czas wojny rodzina Grochowiaków spędziła w Warszawie, po wojnie jednak powróciła do Leszna. W latach szkolnych Stanisław Grochowiak interesował się malarstwem (był autorem rysunków w szkolnej gazetce), a także uczył się grać na fortepianie, pisał piosenki, tworzył przedstawienia kukiełkowe. Jako pisarz debiutował w 1949 roku, publikując fraszki w „Świecie” – dodatku do „Głosu Wielkopolskiego”.

W 1951 roku rozpoczął studia na Wydziale Polonistyki uniwersytetu w Poznaniu, które przerwał po kilku tygodniach. Na początku lat pięćdziesiątych kilkakrotnie zmieniał pracę: pracował w składnicy złomu i roszarni lnu, był wychowawcą w domu dziecka. W 1952 roku za obrazę Bolesława Bieruta spędził kilka miesięcy w więzieniu. W 1953 roku przeniósł się do Wrocławia, by na zaproszenie Tadeusza Mazowieckiego podjąć pracę redaktora w wydawanym przez Pax „Wrocławskim Tygodniku Katolickim”. Drukował tam swoje wiersze, opowiadania i recenzje. Próbował również na nowo podjąć studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Uczestniczył w zebraniach Koła Młodych przy wrocławskim Oddziale Związku Literatów Polskich. W 1954 roku ożenił się z Anną Magdaleną Herman, z którą miał pięcioro dzieci.

W 1955 roku został przeniesiony do Warszawy, gdzie podjął pracę w Instytucie Wydawniczym „Pax”. W 1957 roku objął dział literacki gazety „Za i przeciw”. W latach 1958-60 Grochowiak był redaktorem naczelnym, a potem jednym z zastępców redaktora naczelnego „Współczesności”, gdzie publikował też własne teksty literackie i publicystyczne (w tym głośny manifest Karabela zostanie na strychu). W późniejszym okresie pracował w redakcji „Nowej Kultury” (1961-63), warszawskiej „Kultury” (1963-70), „Poezji” (1972-75) i „Miesięcznika Literackiego” (1975-76).

W pamięci potomnych zachowała się przede wszystkim jego twórczość poetycka. Zadebiutował tomem Ballada rycerska (1956), następnie opublikował Menuet z pogrzebaczem (1958), Rozbieranie do snu (1959), Agresty (1963), Kanon (1965) Nie było lata (1969), Polowanie na cietrzewie (1972), Bilard (1975) i Haiku-images (1978).

Pisał również utwory epickie – drukiem ukazały się powieści Plebania z magnoliami (1956), Trismus (1963), Karabiny (1965), zbiór opowiadań Lamentnice (1958) oraz poemat Totentanz in Polen (1969).

Jego utwory dramatyczne, w większości publikowane pierwotnie na łamach miesięcznika „Dialog”, zebrane zostały w dwóch tomach: Rzeczy na głosy (1966) i Dialogi (1976).

Zmarł 2 września 1976 roku w Warszawie.

[na podstawie biogramu opracowanego przez Jacka Łukasiewicza]